తైలవర్ణ (వి) చిత్రం

న్యూయార్కు నగరం పొలిమేరలో ఉంది నాఇల్లు. అందువల్ల అర్ధరాత్రి అయినా సరే మా ఆవిడతో పాటు ఒక రెండు మైళ్ళు అటు ఇటు వాకింగ్ కు వెళ్ళడానికి వీలవుతుంది. ఆకురాలు కాలం ప్రారంభం అవ్వగానే మారీ మారని ఆకులు వివిధ రంగులు సంతరించుకుంటున్న ఒకానొక రోజు సాయంత్రం తొమ్మిది గంటలకి భోజనం చేసి ‘వాక్’ కి వెళ్ళాం. దార్లో ఉన్న ఒక బస్ స్టాప్ లో ఒక ఆఫ్రో అమెరికన్ (వాళ్ళని నల్లవాడు అని అనగూడదని మావాడికి స్కూల్లో నేర్పేరు. వాడు మాకు ఇంట్లో నేర్పేడు) భుజానికో సంచి, చేతిలో ఒక చిన్న పెట్టెతో ఒంటరిగా బస్ కోసం ఎదురు చూస్తున్నాడు. మేం మా వాకింగ్ పూర్తి చేసుకొని వెనక్కి వస్తుంటే మళ్ళీ అక్కడే కనిపించాడు దూరంనుండే.

“ఆఖరి బస్ మిస్సయ్యేడేమో” అంది కరుణ అని పిలవబడే మా ఆవిడ. కె. అరుణ.

“అంటే అతన్ని ఇప్పుడు మనింటికీ తీసుకెళ్ళి ఈ రాత్రి ఉంచాలనా నీ ఉద్దేశ్యం” అన్నాను భాషకి అందని భావాల్ని పదాల మధ్య ‘స్మగ్లింగ్’ చేసి మా ఆవిడ తత్వం తెలిసిన నేను. “వద్దన్నానా” ఆమె సంక్షిప్త, సాధికార సమాధానం ప్రశ్నగా “ఇప్పటికే ఇల్లు ‘సత్రం’ చేసానంటున్నావ్” అని ఆగిపోయాను. “అన్నా అనకపోయినా అయ్యేది అదేగా” అంది నవ్వుతూ. ఇంతలో బస్ స్టాప్ దగ్గరికి వచ్చాం.

“లాస్టు బస్ మిస్ అయ్యారా?” అని అడిగాను ఇంగ్లీషులో “లాస్టుబస్ ఎప్పుడు?” అని వచ్చీరాని ఇంగ్లీషులో ఫ్రెంచియాసతో అడిగాడు.

బహుశా పూర్వం ఫ్రెంచి వాళ్ళు పాలించిన ఏ ఆఫ్రికా దేశస్థుడో అయి ఉంటాడని అనుకొని మనకొచ్చిన ఫ్రెంచి భాష వెలగబెట్టడానికి అవకాశం వచ్చింది. కదా అని మనసులో సంతోషించి ఫ్రెంచిలో సంభాషణ సాగించాం.

బస్ స్టాప్ లో ఉన్న టైంటేబుల్ చూపాను. లాస్టు బస్ వెళ్ళిపోయింది. మర్నాడు ఉదయం 5-30 నిముషాలకు మొదటి బస్ ఉంది. ఇక్కడ టాక్సీ దొరకాలంటే ఫోను చెయ్యాలి అని చెప్పాను. ఇక్కడ నుండి మెన్ హటన్ లో ఉన్న పోర్టు అథారిటీ బస్ టెర్మినస్, అంటే (పై ఊర్లు వెళ్ళే బస్ స్టేషన్) వెళ్ళాలంటే ఎంతవుతుంది అని అడిగాడు అతను. “సుమారు 50 డాలర్లు అవుతుంది” అని చెప్పాను. చాలా ఎక్కువే అని తటపటాయించాడు.

మాఆవిడ నేత్రావధానంతోనే “మరెందుకు టైమ్ వేస్టు, పిలువు, రాత్రి మనింట్లో ఉండి ఉదయం బస్సులో వెళ్ళమను” అంది. అడగ్గానే వెంఠనే ఒప్పేసుకొన్నాడు. కమారూన్ అనే ఆఫ్రికా దేశస్థుడట. విజటర్ గా అమెరికా వచ్చాడట. క్వీన్స్ లో ఉన్న స్నేహితునితో ఉందామని అతని ఎడ్రస్ పట్టుకొని వచ్చాడట. తీరా తన దగ్గర ఉన్న ఎడ్రస్ ప్రకారం వెళితే ఆ ఫ్రెండ్ ఆ ఇల్లు ఖాళీచేసి వెళ్ళిపోయి చాలా రోజులైందని ఆ ఇంట్లోవాళ్ళు చెప్పారట. అంచేత ఇప్పుడు మెన్ హటన్ వెళ్ళి అక్కడ నుండి వాషింగ్ టన్ (డిసి) అన్న ఊరు వెళ్ళాలిట. ఈ విషయాలు అన్ని చెప్తుండగానే మా ఇల్లు వచ్చేసింది. అతనికొ గెస్టు బెడ్ రూమ్ చూపించి పడుకోమన్నాం.

అలా వచ్చి ఆరాత్రి ఉన్న వ్యక్తి ఉదయం వెళ్ళిపోతూ ఒక తైల వర్ణచిత్రం ఇచ్చాడు మేం చేసిన సహాయానికి కృతజ్ఞతతో. అది మోడ్రన్ ఆర్టులా ఉంది. దానిని ఆ రాత్రే మా ఇంట్లోనే వేశాడుట. అదిమాకర్థం కాకపోయినా ఇచ్చాడుకదా అని మర్సి ( ఫ్రెంచిలో కృతజ్ఞతని సూచించే పదం) అని ఆ తైలవర్ణ చిత్రం తీసుకొన్నాను. అతను వెళ్ళిపోయాడు. మేం మా లైబ్రరీ గదిలో ఒక మూల పెట్టి మరిచిపోయాం దానిగురించి.

కొన్ని నెలల తరవాత చాలామంది అమెరికన్ లలాగే “స్ప్రింగ్ క్లీనింగ్” అని ఇంట్లో ఉన్న చెత్త అంతా తీసి పారేసే కార్యక్రమంలో ఈ అర్థం కాని మోడ్రన్ ఆర్టుని ఏం చెయ్యాలి అని ఒక చిన్న చర్చ జరిగింది మా డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర. మోడ్రన్ ఆర్ట్ ప్రం కమరున్ ఫర్ సేల్ అని వెన్నిసేవర్ లో ఎడ్వర్ టైజ్ మెంట్ ఇస్తే అన్న మా అబ్బాయి సలహా అమలుపరిచాం. అంతే, ఒక పాతిక ఫోన్ కాల్సు వచ్చాయి. ఒక ఆదివారం అందరిని రమ్మని చెప్పాం.

వచ్చిన వారి కారు బట్టి, వారు ఆ తైలవర్ణ చిత్రం చూసిన తీరు బట్టి, దాన్ని చూడ్డానికి వారు వెచ్చించిన కాలాన్ని బట్టి మా అమ్మాయి ఆ తైలవర్ణ చిత్రం ధర అతి జాగ్రత్తగా పెంచుకొంటూ పోయింది. సాయంత్రం ఐదు అయ్యింది. “ఎంతో కొంతకి అమ్మేయవే, ఇక బయటపార్టీకి వెళ్ళాలి” అని గట్టిగా చెప్పాను. కారు చవకగా అమ్మేస్తున్నానని చెప్తూ ఖరీదైన కారులో వచ్చిన ఒకాయనకి వెయ్యిడాలర్లకి అమ్మేసింది. అతను చెక్కిచ్చి చిత్రం తీసుకొని వెళ్ళిపోయాడు.

తల్లి, “పుత్రికపుట్టంగకాదు. ఆ పుత్రిక...” అని పుత్రికోత్సాహాన్ని ప్రదర్శించితే, ఆ చెక్ ఎన్ కేష్ అయి డబ్బురానీ అని కొట్టిపారేశాను. నిజంగానే ఆ వెయ్యిడాలర్లు చెక్ ఎన్ కాష్ అయ్యింది అని తెలియగానే ముందు ఆశ్చర్యపోయాను తర్వాత అయ్యో ఆ చిత్రకారుని చిరునామా తీసుకోలేదే అని బాధపడ్డాను.